ای ایران

ای خطه ایران مهین، ای وطن من

ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

ای عاصمه دینی که شد آباد

آشفته کنارت چو دل پر حزن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست

ای باغ و گل و لاله و سرو و سمن من

بی خار مصیبت که خلد را بر پای

بی روی تو، ای تازه شکفته چمن من

ای بار خدار من گر بی تو زیم باز

افرشته من گردد چون اهرمن من

تا هست کنار تو پر از لشکر دشمن

هرگز نشود خالی از دل محن من

از رنج تو لاغر شده ام چونان کز من

تا بر نشود ناله نبینی بدن من

دردا و دریغا که چنان گشتی بی برگ

کاز بافته خویش نداری کفن من

بسیار سخن گفتم در تعزیت تو

آوخ که نکریاند کس را سخن من

و آنگاه نیوشند سخنهای مرا خلق

کاز خون من آغشته شود پیرهن من

و امروز همی گویم با محنت بسیار

دردا و دریغا وطن من وطن من

- ملک الشعرای بهار

 با تو هستم ای وطن
ای خورشید جاوید من
ای صدای گرم آبشاران
ای شب مهتاب کوهستان
تو چون بهاری، بهاری بی پاییز
زعطر خاک تو گشته ام لبریز
به سینه‌ی من کلام جاویدی
به چشم من تو چو نورخورشیدی

آه ای وطن نام تو همیشه بر لبم
با مهر تو ستاره بدرخشید بر شبم
به دشت تشنه شکوه بارانی
سرود پاکی شعر بهارانی
غروب ما را پیام خورشیدی

طلوع بودن، طلوع امیدی

بر لبم جاری چنان دریا
تو چون بهاری، بهار بی‌پاییز
ز عطرِ خاکِ، تو گشته‌ام لبریز
به سینه‌ی من، کلام جاویدی،
به چشم من تو، چو نور خورشیدی
آه، ای وطن! نام تو، همیشه بر لبم
با مهر تو، ستاره درخشد، بر شبم
به دشت تشنه، شکوه بارانی
سرودِ پاکی، شعرِ بهارانی
غروبِ ما را پیامِ خورشیدی
طلوعِِ بودن، طلوعِِ امیدی

- جهانگیر سرتیب پور